با این خرام ناز اگر آن مست می رود

رنگ حنا به حیرتش از دست می رود

کسب کمال آینه دار فروتنی ست

موج گهر ز شرم غنا پست می رود

خلق جنون تلاش همان بر امید پوچ

هرچند سعی پیش نرفته ست می رود

آسودگی چو ریگ روانم چه ممکن است

پای طلب گر آبله هم بست می رود

خواهی به سیر لاله و خواهی به گشت گل

با دامن تو هرکه نپیوست می رود

اشکم به رنگ سیل در این دشت عمرهاست

بیتاب آن غبار که ننشست می رود

بیکار نیست دور خرابات زندگی

هرکس ز خویش تا تا نفسی هست می رود

تا کی به گفتگو شمری فرصتی که نیست

ای بی نصیب ماهی ات از شست می رود

بیدل دگر تظلم حرمان کجا برم

من جراتی ندارم و او مست می رود